Stamceltransplantatie

Hierover hoorde ik naar aanleiding van de inzamelingsactie voor een dorpsgenoot in Putten, Esther, die deze ziekte heeft en een behandeling d.m.v. een stamceltransplantatie in het buitenland kan laten doen, maar zij moet deze zelf betalen.

Ik ben zo dankbaar dat de autologe stamceltransplantatie mijn leven en welzijn heeft gered. Deze kans gun ik iedereen die geen andere uitweg heeft. Daarom deelde ik de website http://www.houestheropdebeen.nl die voor haar en haar gezin is gemaakt in de ‘HOOP’ http://www.atelierinnercolors.nl/tijd-en-hoop  dat er voldoende gedoneerd zou gaan worden. Dat is gelukt!

Over mijn ervaring tijdens mijn eigen autologe stamceltransplantatie (zie uitleg hierover helemaal onderaan deze blog)   heb ik een hoofdstuk gewijd in mijn boek Cliffhanging de Waanzin voorbij www.atelierinnercolors.nl/mijn-boek/

Het schrijven van mijn boek heeft mij veel heling en inzicht gegeven. Dat was niet mijn intentie om het boek te realiseren, maar het heeft uiteindelijk ook voor mij zo gewerkt. Het volgende werd vaak tegen mij gezegd ‘oh je schrijft een boek om te kunnen verwerken wat je hebt meegemaakt!’. Dan dacht of zei ik ‘dat heb ik al gedaan toen ik alle mails die ik uiteindelijk in dit boek heb verwerkt, schreef’! Ik beschrijf in het hoofdstuk over ‘de dag van mijn wedergeboorte’ dat ik wel degelijk op het moment dat ik daarover aan het schrijven ging door een groot verwerkingsproces heen ging. Ik beschrijf dat proces dan ook letterlijk op dat moment.

Ik zal mijn ‘parel’ uit dat hoofdstuk vissen waarvan ik op dit moment voel dat het van toegevoegde waarde zal zijn voor het verhaal van deze blog.

Noot 1: ik deel mijn zeer persoonlijke verhalen om ermee te vertellen hoeveel hulp er altijd voor ons is. Niet om de lezer in mijn pittige processen mee te laten voelen, mee te laten lijden. Mocht dat gebeuren, herken, erken en verwerk dan jouw eigen proces voor zover dat kan. Delen is helen is nog steeds mijn motto.

Noot 2: deze ‘veertiende parel’ is een mail van vriendin Christel, die ik vroeg in de ochtend op de dag van mijn stamceltransplantatie had ontvangen en nog net had kunnen lezen. Zij had als in een droom een beeld gekregen dat ze met mij ter bemoediging wilde delen.

 

Uit mijn boek:

 

De veertiende parel   Een krachtige boodschap

 

Het was in jouw kamer in het UMC in het NU, heel stil, heel sereen. Geleidelijk aan vulde zich de kamer met wit gouden licht, wat zichtbaar maar ook voelbaar was, als een zachte sluier aanraking op je huid, werd steeds helderder…en dan werden slingers opgehangen, ze ontstonden gewoon, als door engelenhanden verdeeld door de gehele ruimte, allemaal in jouw kleuren, heel teer en sereen en overal verschenen bloemen, eerst witte rozen, dan kwamen er roze bij en krachtige blauwe in alle vormen, zoals de monnikskap of ridderspoor, er was ook zachtgroen en turquoise en lila en paars en veel meer…maar met al dit bleef het witgouden licht steeds krachtiger worden…en middenin … jouw levenslicht helder en stralend…

 

Dat beeld had Christel niet voor niets gekregen. Ik heb het die ochtend nog net   kunnen lezen, maar ik kon mij er tijdens de transplantatie er niets meer bij voorstellen. Wat gelukkig wel bleef was mijn vertrouwen in mijn twee dierbare vriendinnen die mij zouden vergezellen bij mijn weg naar wedergeboorte en heling.

 

Ik lag al in mijn bed te trillen voordat het koude vocht toegediend werd. Daar kwamen twee mooie dames binnen in een creatie waarmee zij zo naar een groot feest konden gaan. Die feestelijke kleding, tegelijk zo sereen, hielp mij herinneren dat ik op dat moment aan mijn opbouw ging beginnen en dat er veel hulp is. Daar kon ik mij op focussen, voor zover dat nog ging.

Ik voel nog mijn keel dichtknijpen als ik aan dat moment denk dat de dame van de bloedbank binnen kwam met een vriesvat waarin mijn door mijzelf dapper gewonnen stamcellen in hun vrieszakjes zaten. Toen dat vat openging kwam er een damp van het ijs af. Ik huil nu, eindelijk om dit moment. Tot nu toe kon ik er niet meer bij komen.

 

Ik ben weer in die ziekenhuiskamer op de afdeling Hematologie van het UMCU, eerste verdieping. De best verplegende afdeling van het hele ziekenhuis werd die genoemd. Ik ruik de geuren weer, van ontsmettingsmiddelen, infusen, eten, en wat er allemaal bij hoort in zo’n omgeving. De droge lucht door het ventilatiesysteem. De tl-balken, de gestreepte gordijnen. Een streepje lucht nog net te zien boven de vleugels van het grote complex waarin ik mij bevond. Tegenover mij op een plank de grote foto van mijn witte herder Lupa en kaarten die al binnen waren gekomen. Een grote klok die soms wel heel traag voortbewoog. De geluiden vanaf de gang. Dag en nacht wel ergens een infuuspomp die een piepsignaal gaf. Het getik van mijn eigen infuuspomp.

Naast mij mijn nachtkastje dat ik had volgebouwd met mijn ornamentjes; kristallen in een klein zilverkleurig nisje van broer Mike, nepkaarsje van mijn ouders.

Wat had ik het koud. Wat was ik misselijk. Wat voelde ik mij leeg vanbinnen, die geestelijke leegte, zo eenzaam. Om dan weer terug te komen bij de aanwezigheid van mijn vriendinnen en hun liefde voor mij, welke ik dan toch weer binnen voelde sijpelen. De betrokken aandacht van de verpleger die er die dag voor mij was. Ook de artsen, andere verpleging, allemaal waren zij extra op mij gericht. Ik kon de lading van dat moment op die wijze toch wel voelen. Dat besef ik nu dat ik het terug kan halen uit mijn geheugen.

En dan het moment dat het eerste zakje, dat voorzichtig is ontdooid, wordt aangekoppeld; ik raakte al mijn zakjes eerst even aan om hen weer helemaal welkom tot mij te heten. Dit heb ik altijd met alle infuuszakken gedaan (behalve fysiologisch zout en kalium, dat werd zo vaak vervangen).

 

Terwijl ik zo zit te tikken, drogen mijn tranen alweer en voel ik mij een heel stuk opgelucht. Wonderlijk hoe dit werkt. Zelfs de zon komt ineens door de druilerig koude lucht heen schijnen. Aan een kant is het donker en aan de andere kant prachtig licht, er moet ergens een regenboog zijn. Verbinding van God met de mensen, zoals deze vaak gesymboliseerd wordt. Ik voel dat de waakvlam van het oude verdriet overgaat in een lichtflits van dankbaarheid voor wat kon gebeuren voor mij op die dag.

 

Dat was een tipje van de sluier over mijn stamceltransplantatie. Op dit moment, vijf jaar later, kan ik het lezen zonder die pijn en frustratie en angsten terug te voelen. Ik voel nog meer dankbaarheid dat ik het op mijn eigen wijze, samen met mijn man, kinderen en andere dierbaren, heb kunnen doorstaan. Dat ik nog steeds mijn leven kan laten ontvouwen en ervaringen kan delen om samen te helen.

Ik wens iedereen die zo’n transplantatie moet ondergaan toe om er met alle liefde voor zichzelf in te stappen en dierbaren die het aan kunnen en of erbij kunnen zijn, naast zich te hebben. Tijdens het hele proces en ook nog lang daarna. Mijn dierbaren zijn er niet slechter van geworden 😉 Sterker nog, de band is nog krachtiger.

 

Delende Harte groet,

Monica

 

p.s. hieronder de uitleg over de stamceltransplantatie bij hematologische aandoening (die van het beenmerg/bloed uitgaande)

 

Er zijn twee vormen van stamceltransplantatie:

autologe stamceltransplantatie, waarbij je eigen stamcellen worden geoogst en later worden teruggegeven;
allogene stamceltransplantatie, waarbij stamcellen bij een donor worden geoogst die je daarna krijgt toegediend.
In beide gevallen moeten de stamcellen eerst geoogst worden, voordat ze kunnen worden toegediend om zieke of verdwenen stamcellen te vervangen.

 

Bij autologe stamceltransplantatie worden je eigen stamcellen gebruikt. Deze stamcellen worden eerst geoogst (afgenomen). Om zoveel mogelijk stamcellen te kunnen oogsten, krijg je een paar dagen een groeistof (groeifactor G-CSF) via een injectie onderhuids toegediend. Dit gebeurt vaak in combinatie met chemotherapie. Daarna worden de stamcellen geoogst en ingevroren.

Een autologe transplantatie is eigenlijk niet meer dan een manier om hoog gedoseerde chemotherapie te kunnen geven. Zonder autologe stamceltransplantatie kan het beenmerg niet herstellen van een dergelijke behandeling. Daarom krijg je na de chemotherapie je de geoogste stamcellen weer terug. Deze moeten het beenmerg dat door de chemotherapie beschadigd is, weer opbouwen.

Bij allogene stamceltransplantatie worden stamcellen gebruikt die geoogst zijn bij een donor. Deze stamcellen moeten het afweersysteem herstellen. Dit is beschadigd geraakt door de kanker en door de behandeling van kanker.

Voor een allogene stamceltransplantatie moeten jij en de donor bij elkaar passen. Daarvoor wordt in het laboratorium gekeken naar de witte bloedcellen. Deze HLA-typering (Humane Leukocyten Antigenen, ook wel ‘witte bloedgroepen’ genoemd) van donor en patiënt moet zo veel mogelijk gelijk zijn.

Om genoeg stamcellen te kunnen oogsten, krijgt de donor of diegene die eigen stamcellen kan gebruiken, gedurende vijf dagen via een injectie in de huid een groeistof (groeifactor G-CSF) toegediend. Daarna worden de stamcellen uit het bloed geoogst.

Tekst op website van stichting Hematon.