NL
Het effect van een zware chemobehandeling
Hoe meer je weet over het effect van chemotherapie op jouw lichaam, hoe beter je in staat zult zijn om bepaalde lichamelijke problemen te beheersen. Om dit te kunnen doen heeft te maken met je gedachten over jouw omstandigheden en jouw invloed daarop.
Dat klinkt als een pittige uitdaging en dat is het ook maar de moeite van het toepassen waard. In mijn boek beschrijf ik hoe ik na ‘vallen en opstaan’ het mij is gelukt om het logge schip van heftige bijwerkingen iets te gaan keren vanuit een verandering in mijn gedachten erover. Voordat ik de bewuste passage uit mijn boek in deze blog neerzet, eerst een zeer korte beschrijving van de werking van onze bewuste en onbewuste zenuwstelsels.
Onze bewuste aansturing van ons lichaam via onze ‘wil’ gaat via het animale zenuwstelsel en onze onbewuste aansturing van ons lichaam gaat via het autonome zenuwstelsel.
HET ANIMALE ZENUWSTELSEL
De aansturing van het Animale zenuwstelsel vindt plaats in de motorische schors van onze grote hersenen. Wij willen bijvoorbeeld ons been optillen. Dan gaat vanuit die schors een prikkel via de motorische zenuwcellen en banen van het Animale zenuwstelsel naar het dwarsgestreepte spierweefsel van ons been. Dit heet dwarsgestreept omdat onder een microscoop je in deze spierweefsel-cellen dwarse strepen ziet.
Doordat wij willen dat ons been op deze prikkel steeds beter en sneller reageert oefenen wij onze zenuwprikkel geleiding en reactie van onze spieren hierop al vanaf ons prille bestaan.
Andersom kan ook; vanuit onze omgeving vangen wij een prikkel op. Bijvoorbeeld een prikkel via onze oogzenuw; een stoepje waarvoor wij ons been op moeten tillen. De oogzenuw heeft dit beeld doorgegeven aan de motorische hersenschors zenuwcellen. Inmiddels door veel oefening tijdens onze groei weten wij dat wij ons been op moeten tillen om dat stoepje op te kunnen komen.
Het Animale zenuwstelsel zorgt dus samen met de motorische schors in de grote hersenen ervoor dat wij ons bewuster worden van ons lichaam en onze omgeving en dat wij op onze omgeving bewuste reacties kunnen uitvoeren.
HET AUTONOME ZENUWSTELSTEL
De aansturing van het Autonome zenuwstelsel vindt plaats vanuit de hersenstam. De motorische zenuwcellen van het Autonome zenuwstelsel sturen het gladde spierweefsel aan dat zich rondom en in de organen bevindt. De cellen van dit spierweefsel zien er onder de microscoop als gladde banen uit.
De aansturing vanuit de hersenstam gaat onbewust, dus niet via onze wil. Het Autonome zenuwstelsel regelt de processen in het lichaam waar de meeste mensen zich niet bewust van zijn. Bijvoorbeeld; ademhaling, hartslag, bloeddruk, hormoonproductie, productie van maagsappen en vertering, uitscheiding van afvalstoffen etc.
Hieronder volgt een passage uit mijn boek over het moment dat ik eindelijk mijn gedachten over mijn situatie om kon zetten. Ik bleek in staat te zijn om de ernstige overprikkeling door de chemo in mijn maagdarm-systeem een halt toe te roepen. Puur door mij op de gezonde kracht en heerlijke smaak van een stukje appel te concentreren en te ‘weten’ dat dit stukje appel mij zou gaan helpen.
Hoofdstuk XVI De Opbouw blz. 153/154
Op de elfde dag na de stamceltransplantatie kwam het verlossende bericht van het bloedonderzoek, dat het trombocyten aantal weer aan het stijgen was. Het was nog minimaal, maar genoeg om geen bloedtransfusie te hoeven ondergaan. Ik had ook al 48 uur niet meer overgegeven. Eten deed ik nog steeds niet. De verpleging hamerde er wel steeds weer op dat ik iets moest eten. Ik kon al wel kleine slokjes water binnenhouden, maar zodra vast voedsel mijn mond raakte begon ik te kokhalzen. De Nutri drankjes waren een ramp. Ik vertrouwde erop dat er genoeg reserve in mijn lijf aanwezig was aan voedsel. Mijn vochtinname ging ook nog via het infuus. De eerste week heeft de ader in mijn rechterpols het volgehouden om alles door te laten. Tot ik ineens voelde dat er weerstand kwam. De dagverpleging wilde het nog even aankijken. Ik eigenlijk niet, maar probeerde het nog even vol te houden. Die avond had een verpleegkundige dienst die ik ook van de dagbehandeling kende. Ik vertelde haar dat ik mij zorgen maakte over mijn ader, hoewel je er nog niet zoveel aan zag. Doordat zij mij veel beter kende van alle infusen op de dagbehandeling, wist zij dat ik nooit overdreef. Direct is zij een andere infuusnaald gaan halen en heeft zij super goed in mijn linker pols een bloedvat aangeprikt. Wat een opluchting gaf dat. Toen de naald uit mijn rechterpols was, werd mijn onderarm vrij snel warm en begon wat te zwellen. Direct een koud kompres erop aangebracht en het is gelukkig snel weer overgegaan. De wisseling van pols bleek dus op het nippertje te zijn geweest. Ik dankte mijn linker pols bloedvat dat het de infuusnaald bleef accepteren.
De ene verpleegkundige of verpleger kon er wel mee overweg dat ik nog steeds niet at, de andere raakte geïrriteerd door mijn eigenwijsheid. Lastig voor beide partijen. De ene patiënt kent zijn eigen lichaam en intuïtie goed en heeft graag de eindbeslissing. De andere patiënt laat het volledig aan hen over wat er wel of niet moet gebeuren. Het vraagt van de verpleegkundigen ervaring en mensenkennis, naast een goed inlevingsvermogen, om snel tussen deze twee soorten patiënten te kunnen schakelen.
Op de ochtend dat Jacqueline zou komen, ging ik ineens weer meer spugen, ik had vreselijk veel pijn bij het slikken en ik kreeg ook nog een discussie met een verpleegkundige over de kwestie dat ik moest eten. Ik was hier best wel verdrietig over. Heimwee begon ook op mij in te werken.
Jacqueline kwam en ik kon bij haar mijn tranen en frustratie uiten. Ik zie nog haar kalme en zelfverzekerde blik toen zij zei ‘maar Monica, wat zou jij nu echt graag willen eten?’
Ik zei direct: ‘Een stukje appel.’ Zij zei toen: ‘Dan ga jij vandaag je hierop concentreren. Begin met een heel klein partje. Kijk ernaar, raak het aan met je lippen, proef even de smaak. Je hoeft er nog niet van te eten. Als het dan goed voelt neem je een minuscuul klein hapje ervan. Leg het dan weer weg en wacht af. Zelfs dat kleine hapje zal al heel veel doen voor jouw lichaam! Luister naar wat jouw lichaam jou aangeeft in plaats van wat je hoofd je steeds vertelt.’ Ik werd van dit idee heel rustig. Dit ging ik doen.
Toen de dame met koffie/thee kwam, bestelde ik weer mijn heet water en vroeg om een appel met een mes erbij. Die werd direct voor mij gehaald. Jacqueline heeft mij nog een heerlijke voetmassage gegeven, heel voorzichtig en haar helende handen op mijn maag gelegd. Daar knapte ik al wat van op. Die hele dag ben ik met een kwart van de appel bezig geweest. Als er aan mij werd gevraagd wat ik wilde eten zei ik steevast dat ik met een stukje appel bezig was. Al die vragende blikken en opmerkingen heb ik genegeerd.
Ik kwam erachter dat ik mijn smaak en reukvermogen voor een deel kwijt was. Door het ruiken aan en het voorzichtig proeven van de appel begon ik te wennen aan die sensatie. Het overspoelde mijn zintuigen niet meer. Uiteindelijk had ik ’s avonds een heel kwart op. Ik kon die dag steeds verder komen met mijn loopfiets. Het drinken ging veel beter. Het infuus kon worden afgekoppeld.
Naast de ervaring van zeer bewust een hele dag met een klein stukje appel bezig te zijn, beschrijf ik in mijn boek ook op andere vlakken hoe mijn gedachten over mijn mogelijkheden tot herstel mij steeds weer een grote stap voorwaarts lieten maken. We zijn veel meer dan we denken te zijn. Zodra wij onze gedachten inzetten om meer te kunnen zijn, volgen onze beide zenuwstelsels onze gedachten.
Een Hartelijke gedachten groet,
Monica
EN
The effect of heavy chemotherapy
The more you know about the possible effects of chemotherapy on your body, the better you will be able to manage certain physical problems. This ability is related to your thoughts about your circumstances and your influence on them.
That sounds like a tough challenge, and it is, but it is worth considering. In my book, I describe how, after some trial and error, I managed to turn the tide of severe side effects by changing my thoughts about them. Before I quote the relevant passage from my book in this blog, here is a very brief explanation of how our conscious and unconscious nervous systems work.
Our conscious control of our body through our “will” goes through the animal nervous system, and our unconscious control of our body goes through the autonomic nervous system.
THE ANIMAL NERVOUS SYSTEM
The animal nervous system is controlled by the motor cortex of our cerebrum. For example, we want to lift our leg. Then, from that cortex, a stimulus travels through the motor nerve cells and pathways of the animal nervous system to the striated muscle tissue of our leg. It is called striated because under a microscope you can see stripes in these muscle tissue cells.
Because we want our leg to respond better and faster to this stimulus, we practice our nerve stimulus conduction and muscle response to it from an early age.
The reverse is also possible: we pick up stimuli from our environment. For example, a stimulus via our optic nerve: a curb that requires us to lift our leg. The optic nerve has transmitted this image to the motor cortex nerve cells. Through much practice during our growth, we now know that we have to lift our leg to get over that curb.
The animal nervous system, together with the motor cortex in the cerebrum, ensures that we become more aware of our body and our environment and that we can respond consciously to our environment.
THE AUTONOMIC NERVOUS SYSTEM
The autonomic nervous system is controlled from the brain stem. The motor nerve cells of the autonomic nervous system control the smooth muscle tissue that surrounds and is found within the organs. Under a microscope, the cells of this muscle tissue look like smooth tracks.
The control from the brain stem is unconscious, so it is not under our will. The autonomic nervous system regulates the processes in the body that most people are not aware of. For example: breathing, heart rate, blood pressure, hormone production, production of gastric juices and digestion, excretion of waste products, etc.
Below is an excerpt from my book about the moment when I was finally able to change my thoughts about my situation. I found that I was able to stop the severe overstimulation caused by the chemo in my gastrointestinal system. Purely by concentrating on the healthy power and delicious taste of a piece of apple and ‘knowing’ that this piece of apple would help me.
Chapter XVI The Recovery pp. 153/154
On the eleventh day after the stem cell transplant, the blood test results came back with the welcome news that my platelet count was rising again. It was still low, but high enough that I didn’t need a blood transfusion. I hadn’t vomited for 48 hours either. I still wasn’t eating. The nurses kept insisting that I had to eat something. I could already keep small sips of water down, but as soon as solid food touched my mouth, I started gagging. The Nutri drinks were a disaster. I trusted that my body had enough reserves of food. My fluid intake was still via the IV. During the first week, the vein in my right wrist managed to keep everything flowing. Until I suddenly felt resistance. The day care centre wanted to wait and see. I didn’t really want to, but I tried to hold out a little longer. That evening, a nurse I knew from the day treatment centre was on duty. I told her I was worried about my vein, even though it didn’t look too bad yet. Because she knew me much better from all the IVs at the day treatment centre, she knew I never exaggerated. She immediately went to get another IV needle and did a great job inserting it into a vein in my left wrist. What a relief that was. When the needle was removed from my right wrist, my forearm quickly became warm and started to swell. I immediately applied a cold compress and fortunately it went away quickly. So changing wrists turned out to have been a close call. I thanked my left wrist blood vessel for continuing to accept the IV needle.
One nurse was fine with the fact that I still wasn’t eating, while the other was irritated by my stubbornness. It was difficult for both parties. One patient knows his own body and intuition well and likes to have the final say. The other patient leaves it entirely up to them to decide what should or should not be done. It requires experience and people skills from the nurses, in addition to good empathy, to be able to switch quickly between these two types of patients.
On the morning Jacqueline was due to arrive, I suddenly started vomiting again, I was in terrible pain when swallowing, and I also got into an argument with a nurse about the issue of me having to eat. I was quite sad about this. Homesickness was also starting to get to me.
Jacqueline arrived and I was able to express my tears and frustration to her. I can still see her calm and confident gaze when she said, “But Monica, what would you really like to eat right now?”
I immediately said, “A piece of apple.” She then said, “Then you’re going to focus on that today. Start with a very small piece. Look at it, touch it with your lips, taste it. You don’t have to eat it yet. When it feels right, take a tiny bite. Then put it away and wait. Even that small bite will do a lot for your body! Listen to what your body is telling you instead of what your head keeps telling you.” This idea made me feel very calm. I was going to do this.
When the lady came with coffee/tea, I ordered my hot water again and asked for an apple with a knife. It was brought to me immediately. Jacqueline gave me a wonderful foot massage, very gently, and placed her healing hands on my stomach. That cheered me up a bit. I spent the whole day eating a quarter of the apple. When asked what I wanted to eat, I invariably said that I was eating a piece of apple. I ignored all the questioning looks and comments.
I discovered that I had lost some of my sense of taste and smell. By smelling and carefully tasting the apple, I began to get used to that sensation. It no longer overwhelmed my senses. By the evening, I had eaten a whole quarter. I was able to ride my balance bike further and further that day. Drinking was much easier. The IV could be disconnected.
In addition to the experience of consciously spending an entire day with a small piece of apple, I also describe in my book how my thoughts about my potential for recovery allowed me to take big steps forward in other areas as well. We are much more than we think we are. As soon as we use our thoughts to be more, both our nervous systems follow our thoughts.
Warm regards,
Monica